دیرگاهیست که ایام نام پائیز بر خود گرفته و نفس سرد پائیزی روزگار را از تب و تاب انداخته. اینبار هم پائیز هزار رنگ بر رخساره ی طبیعت جلوه گری آغاز نمود و آفتاب بی رنگ تر از قبل شاهد آن است. خاصیت پائیز همین است. اول جلوه ای هزار رنگ می بخشد و سپس در بی رنگی تمام به نابودی می کشاند. جلوه ای دوباره و شاید فرصتی دوباره، و یکبار دیگر همه را می گیرد . هنوز عرق گرم تابستان بر تنشان خشک نشده که هجوم سوز و سرما بر جانشان تازیانه می زند و هر آنچه مایه تفاخر و مباهاتشان بود را می ستاند . درخت به یکباره عریان می شود و دشت آن همه رنگ تصنعی را از صورت پاک می کند. از آنهمه برگ سبز و پر طراوت که زمانی بر بلندا خود نمایی می کردند اکنون شکلی مچاله و رنگی پریده بیش نمانده که صدای خش خش شان طنین انداز گوشمان است و چقدر آشنا.

پائیز فصل ماتم بلبل و کوچ پروانه هاست. دیگر از آن همه تکبر و خود فروشی خبری نیست. گل سرخ آتشین روی که تا دیروز خود را رنگ کرده و عشوه ارزان می فروخت، اکنون دیگر جلوه ای ندارد. گویی فهمیده رنگ و بو متاع جاویدانی نیست. آسمان هم دلگیر می شود. انس و الفتی داشت با آن همه سبزی که به یکباره رنگ عوض کردند. می بارد و می غرد، می غرد و می بارد که شاید به طبیعت رجعتی دوباره بخشد. اما نمی داند که چه سان ناخواسته همگام با پائیز شده و در مرگ آن سهیم.  

"این روزگاری که بدین گونه رنگ و رو را عوض کرده و گاه با نفس گرم و لحظه ای با رنگ پریده و زمانی با چشم اشک ریز ما را نگاه می کند برای آزمایش ماست. پس باید با پائیز خندید و در برگ های زرد چهره آن درس های فراموش شده و کار های نیمه تمام را مطالعه کرد. این درسی ست که پائیز به ما می دهد. تابستان با آن همه قدرت و دم و دستگاه در زیر بار تکلیف و ظاهر پایداری نکرد همه زیادی ها و زائد ها را از جان فرو ریخت و عریان و بی ریا شد. زیرا بی رنگی و بی ریایی نشانی از پختگی و کمال است و پختگی هم با تجربه و گذشت ایام حاصل می شود و گذشت روزگار همیشه با تغییر و تطور همراه است ."